δάκρυα που χάνονται και σβήνουν μέσα μου
σκανταλιάρικες επιθυμίες μασκερεμένες να αναδύονται αθώα και ύπουλα να με αναστατώνουν
βαθιά χαραγμένες αναμνήσεις φτιάχνουν πάνω μου τα δικά τους αρχαία γλυπτά
το υλικό της ψυχής πέφτει και σπάει, χύνεται
και γω σκορπίζομαι τριγύρω
σε ψέμματα κι άγονες προσδοκίες
το μόνο να πληρώσει, να ενώσει το χάσμα μέσα μου
εσύ
μια κατακερματισμένη κραυγή
ένα νεκρό θραύσμα ζωής
ο απόηχος από κάτι έντονο που κάποτε μ'απαρνήθηκε
και τώρα πάλι δίπλα του με καλεί
πόνος, εσύ
αυλες κραυγες,θραυσματα,πονω.πονας.εισαι αναπηρος.δειξε μου τα χερια σου..
ΑπάντησηΔιαγραφή