"μερικοί άνθρωποι πιστεύουν ότι τους συνέβη κάποιο συγκεκριμένο τραυματικό γεγονός που ύστερα απωθήθηκε, ενώ στην πραγματικότητα δε συνέβη καθόλου"

κάθεσαι μόνη, περπατάς μόνη... δείχνεις όχι τόσο να σ'αρεσει αυτή, αλλά να φοβάσαι, να μην μπορείς να την αφήσεις. δείχνεις απόλυτα και παθητικά προσαρμοσμένη στη συμβατικότητά της

θα μου πεις τώρα ότι η μοναξιά είναι κάθε άλλο παρά συμβατικότητα, ότι είσαι διαφορετική από τις καθημερινές συμβατικότητες... κι όμως, εγώ σου λέω ότι τις θες και τις επιζητάς... απλώς δεν έχεις ταλέντο! και επειδή είσαι εγωίστρια επιλέγεις την μοναξιά

κι άμα σε ρωτήσουν, λες δεν ήσουν πάντα έτσι... κι όταν το σκέφτεσαι και το ξανασκέφτεσαι, οι μνήμες πλέκονται και περιπλέκονται, σβήνουν και οι στάχτες ξαναστήνονται

και φτάνεις να νομίζεις πως δεν έφταιγες εσύ, μα κάτι σου συνέβη, κάποιος σου έκανε κάτι, κάτι τρομερό και σταμάτησες να επιδιώκεις τη μη μοναξιά

ναι... ένα τραύμα, μια έντονη απόρριψη τότε φταίει για την τώρα δική σου απόρριψη των άλλων

κι όσο το σκέφτεσαι άλλο τόσο ο νους περιστρέφεται και η μνήμη διαστρέφεται- ή και τ'αντίστροφο;