Μήπως είναι η ευτυχία... καρότο;

Ζεισ σε μια κοινωνία που σε βάζει διαρκώς να κυνηγάς το όνειρο- ή μαλλον εκείνο το στοιχείο που θα σε κάνει να νιώθεις πως συνέχεια ονειρεύεσαι... Δένεσαι έτσι χωρίς να το καταλάβεισ σε αόρατα χαλινάρια που σε καταπιέζουν, μα εσύ τα ανέχεσαι γιατί νομίζεισ πως θα σε οδηγήσουν στην όμορφη πορτοκαλί "φούσκα" σου που εσύ ονόμασες "ευτυχία"...

Ε, λοιπόν, εγώ την ονομάζω "καρότο" και εσένα σε ονομάζω "άλογο". Το καρότο σου κρέμεται ακριβώς από πάνω σου που σε κάνει να νομίζεισ πωσ μπορείσ με ένα σήκωμα του κεφαλιού σου να το φτάσεισ... Τα σχοινιά σου όμωσ σε κρατούν περιορισμένο, σου στερούν ελευθερία στην κίνηση...

Έτσι, ακολουθείσ τισ οδηγίεσ του αναβάτη σου και πιστεύεισ ότι σε λίγο θα φτάσεισ το καρότο. Τρέχεισ, κοπιάζεισ, προχωράσ με τυφλή πίστη και υποταγή στισ εντολέσ του αναβάτη... Όσα βήματα όμωσ και να κάνεισ, η απόστασή σου από το καρότο μένει σταθερή...

Ξέρεισ ότι κάτι λείπει...Ξέρεισ ότι αυτό το κάτι είναι το καρότο... Μα δεν μπορείς να το αποκτήσεισ! Αυτό το πορτοκαλί υλικό τησ ευτυχίασ σου διαφεύγει συνεχώσ

Μήπως ρε γαμώτο η ευτυχία ειναι το καρότο που δεν θα φτάσω ποτέ;;;;

Αλλά απ'την άλλη, τουλάχιστον, θα προχωράω κυνηγώντασ το

Βέβαια, μπορώ να αποτινάξω τα χαλινάρια από πάνω μου. Όμωσ, τι θα κάνω άμα μαζί μ'αυτά χαθεί και το καρότο μου;