[ξεθώριασμα από] κραυγές

άταφες σιωπές

χαμένες κάπου στο ασυνείδητο

γίνονται μάταια

άταφες φωνές

και φευγαλέα σε μισούν

απογοητευμένα όνειρα

προδότριες ιδέες

απορημένα κι άλυτα γιατί

όλα καρφιτσωμένα στην αιωνιότητα

και συ κουλουριασμένος πάνω στο εκείκαιτότε

σε μια ανώφελη νεκροφιλία

ν'ασελγείς στα νεκρά κατάλοιπα βαλσαμωμένων αναμνήσεων

να φιλάς την αποσύνθεση στο στόμα-σε ψεύτικα χαμόγελα και χάδια

να ερωτεύεσαι ολοένα την απώλεια

σε όλη την κενότητά της

σε ό,τι υπήρχε στο τότε,

μα ξεράθηκε στο εδώ

μα εσύ συνεχίζεις να το φροντίζεις μέσα σου

[θα σε καταβροχθίσει το ξέρεις]

κι όταν η ψευδαίσθηση ξεσκεπάζεται

-όσο και να θες να ξεγελαστείς-

ηδονή της αφής να γίνεται πόνος

που σε ξεσχίζει σε αγκαθωτές αλήθειες όπου κι αν στραφείς

τιμωρία για την αμαρτία σου,

η αιώνια καταδίκη σου:

ένα μάτσο από ανόητες στιγμές