καμουφλάζ

πόνος κρυμμένος στην αχλύ του ονείρου

δάκρυα που χάνονται και σβήνουν μέσα μου

σκανταλιάρικες επιθυμίες μασκερεμένες να αναδύονται αθώα και ύπουλα να με αναστατώνουν

βαθιά χαραγμένες αναμνήσεις φτιάχνουν πάνω μου τα δικά τους αρχαία γλυπτά

το υλικό της ψυχής πέφτει και σπάει, χύνεται

και γω σκορπίζομαι τριγύρω

σε ψέμματα κι άγονες προσδοκίες

το μόνο να πληρώσει, να ενώσει το χάσμα μέσα μου

εσύ

μια κατακερματισμένη κραυγή

ένα νεκρό θραύσμα ζωής

ο απόηχος από κάτι έντονο που κάποτε μ'απαρνήθηκε

και τώρα πάλι δίπλα του με καλεί

πόνος, εσύ

"μερικοί άνθρωποι πιστεύουν ότι τους συνέβη κάποιο συγκεκριμένο τραυματικό γεγονός που ύστερα απωθήθηκε, ενώ στην πραγματικότητα δε συνέβη καθόλου"

κάθεσαι μόνη, περπατάς μόνη... δείχνεις όχι τόσο να σ'αρεσει αυτή, αλλά να φοβάσαι, να μην μπορείς να την αφήσεις. δείχνεις απόλυτα και παθητικά προσαρμοσμένη στη συμβατικότητά της

θα μου πεις τώρα ότι η μοναξιά είναι κάθε άλλο παρά συμβατικότητα, ότι είσαι διαφορετική από τις καθημερινές συμβατικότητες... κι όμως, εγώ σου λέω ότι τις θες και τις επιζητάς... απλώς δεν έχεις ταλέντο! και επειδή είσαι εγωίστρια επιλέγεις την μοναξιά

κι άμα σε ρωτήσουν, λες δεν ήσουν πάντα έτσι... κι όταν το σκέφτεσαι και το ξανασκέφτεσαι, οι μνήμες πλέκονται και περιπλέκονται, σβήνουν και οι στάχτες ξαναστήνονται

και φτάνεις να νομίζεις πως δεν έφταιγες εσύ, μα κάτι σου συνέβη, κάποιος σου έκανε κάτι, κάτι τρομερό και σταμάτησες να επιδιώκεις τη μη μοναξιά

ναι... ένα τραύμα, μια έντονη απόρριψη τότε φταίει για την τώρα δική σου απόρριψη των άλλων

κι όσο το σκέφτεσαι άλλο τόσο ο νους περιστρέφεται και η μνήμη διαστρέφεται- ή και τ'αντίστροφο;

phoney people

phoney people come to pray

when fears come true

"no, it will change! AS SOON AS I LEAVE THIS FREAKING PLACE..."

and you left the place you so intensely despised, but... not happy yet??

don't tell me you thought that the mere change of environment would bring you deliverance from yourself!

you had hoped it wasn't you...it was the people and the circumstances here that made you who you were, a self not worth even looking at the mirror

so you wanted to leave

but you were afraid... yes, you feared that you might not be able to find salvation in any other place either...

you had to try anyways, though

true, you were saved from sad old memories, sad old selves

bu the impact of those emotions, faces, attitudes, reactions was already deeply carved into you

so nothing was good enough there either

and now you're on the run, pushing away anyone who cares

you're running from yourself and from the truth

you have to change places, faces- make new memories to replace the old and make a new reality

you can't stand who you are, what you're made of

But you have to accept, that deep inside you like what you're made of... solitude

...that you do enjoy your own madness and the fictional paranoia that embraces you

or do you fear that others won't stand you, since you can't even stand yourself??

there's no safe haven for you then

κουρέλια σκέψεων και το αντίο μου σε αυτά

μπαίνω στο μπάνιο και αφήνω το νερό να τρέχει, να τρέχει και να κλαίει γοερά... να ρέει πάνω μου σαν να μπορούσε να με απαλλάξει από την φθορά που ολοένα μου στερεί την ψυχή, τον εαυτό μου...

κουβαλώ όσα έζησα μαζί σου μέσα μου και νιώθω να με βαραίνουν, να μην μπορώ να τα μοιραστώ με κανέναν- τα ανεκπλήρωτα όνειρα, τις προσευχές που δεν εισακούστηκαν, μα και αυτές που εισακούστηκαν, την ψυχή μου που τρεμοσβήνει...

χύνω δάκρυα ευγνωμοσύνης για το μυστήριο που αποκαλύφθηκε μπροστά μου και τελέστηκε μέσα μου, δάκρυα πόνου για τις χαρακιές που το τέλος του άφησε στην ψυχή μου

κι ενώ το νερό, οι σταγόνες πέφτουν πάνω μου σαν μικρά γλυκά μαστιγώματα που τιμωρούν την ανόητη καρδιά μου...

κι ενώ οι ατμοί γεμίζουν ασφυκτικά τα πνευμόνια μου, πνίγοντας το ανυπότακτο κορμί μου...

ενώ οι μνήμες με κατακλύουν και κομματιάζουν τις ματωμένες σκέψεις μου

περιμένω έτσι να ξεπλύνω την καθημερινότητα μέσα μου, την συμβατικότητα και τους συμβιβασμούς, να γλιτώσω από τις αναμνήσεις και την απάθεια στο βλέμμα σου

το νερό μου προσφέρει εξιλέωση, νιώθω την λύτρωση να συμβαίνει μέσα μου, όπως εκείνη τη βροχερή νύχτα που τρέχαμε μαζί στα υγρά στενά της πόλης που μας χώρισε... όπως εκείνη τη νοσταλγική νύχτα που με πήρες αγκαλιά για να με προστατέψεις δήθεν από την κακία και το μίσος του κόσμου- μα πραγματικά για να με κρατήσεις μακριά από τη δική μου κακία και πόνο. τη νύχτα που έκλαψα σαν μωρό στην αγκαλιά σου και με νανούρισες με τον ήχο της βροχής που έσκαγε στο διψασμένο χώμα και ξεδιψούσε την ψυχή...

rainy day, dream away...

το κεφάλι σου σκυμμένο πάνω μου, οι δροσοσταλιδες της βροχης να σου φιλουν το στομα και να γλιστρουν γοργά και στο δικό μου στομα σαν να με φιλούσες αντίο...

rainy day, dream away...

ο πονος για μια στιγμη σταματά και επιτέλους οι εφιάλτες, οι φόβοι μου κι οι αμφιβολίες μου σβήνουν. Κλείνω τα μάτια και παραδίνομαι στις αισθήσεις μου, στους υδρατμούς, στο νερό, στον ήχο των χτύπων του πάνω στο σώμα μου, στους χτύπους της καρδιάς μου μέσα στο άψυχο σώμα μου.

μια φυσαλιδα, σαν σε ονειρο καμωμενη... μέσα της αυτός σα φαντασμα και οι στιγμες που μοιραστηκαμε μαζί. θέλω να πιασω τη φυσαλιδα, να την χαιδεψω, να την φιλησω και να την κρατήσω δική μου για πάντα. μα αυτή ολο και απομακρυνεται, ολο και φευγει απο κοντά μου και χάνεται αναπάντεχα, όπως χάθηκες κι εσύ κάποτε.

χιλιάδες μάτια βουρκώνουν μέσα μου και δεκάδες στόματα μαρτυρούν το βάθος της απόγνωσής μου

βραχυκυκλώνω και μια φωτιά ανάβει μέσα μου, σαν να θέλει να σβήσει κάθε ίχνος μοναξιάς μου, κάθε ανάμνηση σου να κάνει στάχτη

αρκετά δάκρυα δεν έχυσα για αυτήν την προσευχή;

είμαι έτοιμη να προσευχηθώ τα όνειρά μου ξανά

Αμήν.

ληθη

πρώτο δεδομένο: η λήθη είναι αποτέλεσμα είτε της σταδιακής φθοράς των στοιχείων της μνήμης είτε της εκτόπισης των παλιών από νέα στοιχεία.

δεύτερο δεδομένο: θέλω να λησμονήσω.

συμπέρασμα: μπορώ είτε να περιμένω την πάροδο του χρόνου είτε να επιδιώξω νέες έντονες εμπειρίες

πρώτο πρόβλημα: οι παλιές αναμνήσεις είναι πολύ έντονες για να διαγραφούν με μια παθητική προσμονή του χρόνου

συνέπεια: το πρώτο σκέλος του συμπεράσματος αναιρείται

δεύτερο πρόβλημα: το αίσθημα που έχουν αφήσει κατάλοιπο οι παλιές αναμνήσεις είναι πολύ σάπιο για να αφήσει οτιδήποτε το καινούριο να ανθίσει πάνω του

συνέπεια: το δεύτερο σκέλος του συμπεράσματος αναιρείται

Συμπέρασμα: δεν υπάρχει συμπέρασμα

συμπέρασμα: δεν μπορώ να ξεχάσω

συμπέρασμα:δεν υπάρχει χρόνος ή μάλλον για μένα ο χρόνος συνίσταται σε μια διαρκή ανακύκλωση-μια φαύλη ανανέωση που με εγκλωβίζει σ'ενα τοτε που θέλω να ξεχάσω αλλα δεν μπορω γιατί θα ξεχαστώ και γω. η αρνηση ή η διαγραφή του συνεπάγεται και τη δική μου άρνηση και διαγραφη

συμπέρασμα:δεν μπορώ να νιώσω την ένταση, δηλαδή κάποιο έντονο συναίσθημα να με κατακλύει και να με συνεπαίρνει πέρα από την ατέλειωτη απογοήτευση και απαθή οργή που φωλιάζουν μέσα μου

ενσταση: τα δεδομένα ένα και δύο αναγκαστικά αναιρούνται διότι ισχύουν για την βραχύχρονη μνήμη και συ είσαι καθηλωμένος στην μακρόχρονη μνήμη μου

συμπέρασμα ακυρο. συλλογισμός άτοπος. οχι πλήρως αναληθης

Μήπως είναι η ευτυχία... καρότο;

Ζεισ σε μια κοινωνία που σε βάζει διαρκώς να κυνηγάς το όνειρο- ή μαλλον εκείνο το στοιχείο που θα σε κάνει να νιώθεις πως συνέχεια ονειρεύεσαι... Δένεσαι έτσι χωρίς να το καταλάβεισ σε αόρατα χαλινάρια που σε καταπιέζουν, μα εσύ τα ανέχεσαι γιατί νομίζεισ πως θα σε οδηγήσουν στην όμορφη πορτοκαλί "φούσκα" σου που εσύ ονόμασες "ευτυχία"...

Ε, λοιπόν, εγώ την ονομάζω "καρότο" και εσένα σε ονομάζω "άλογο". Το καρότο σου κρέμεται ακριβώς από πάνω σου που σε κάνει να νομίζεισ πωσ μπορείσ με ένα σήκωμα του κεφαλιού σου να το φτάσεισ... Τα σχοινιά σου όμωσ σε κρατούν περιορισμένο, σου στερούν ελευθερία στην κίνηση...

Έτσι, ακολουθείσ τισ οδηγίεσ του αναβάτη σου και πιστεύεισ ότι σε λίγο θα φτάσεισ το καρότο. Τρέχεισ, κοπιάζεισ, προχωράσ με τυφλή πίστη και υποταγή στισ εντολέσ του αναβάτη... Όσα βήματα όμωσ και να κάνεισ, η απόστασή σου από το καρότο μένει σταθερή...

Ξέρεισ ότι κάτι λείπει...Ξέρεισ ότι αυτό το κάτι είναι το καρότο... Μα δεν μπορείς να το αποκτήσεισ! Αυτό το πορτοκαλί υλικό τησ ευτυχίασ σου διαφεύγει συνεχώσ

Μήπως ρε γαμώτο η ευτυχία ειναι το καρότο που δεν θα φτάσω ποτέ;;;;

Αλλά απ'την άλλη, τουλάχιστον, θα προχωράω κυνηγώντασ το

Βέβαια, μπορώ να αποτινάξω τα χαλινάρια από πάνω μου. Όμωσ, τι θα κάνω άμα μαζί μ'αυτά χαθεί και το καρότο μου;