what if i were the rain?

πάντα πίστευα πως η βροχή είναι τα δάκρυα του Θεού, που πέφτουν στη γη για να ξεπλύνουν τον πόνο, την αμαρτία και φθορά από την ψυχή των ανθρώπων.

είναι σαν να κλαίει ο ουρανός στην αδυναμία του να μας προσφέρει λύτρωση κι εξιλέωση.

έστω, είναι κι αυτό μια ανακούφιση.

έτσι όπως κάθομαι παρακλητικά, με τα χέρια ψηλά,

κάπου στην άκρη του δρόμου,

αγριόχορτο παρατημένο μόνο του, γεμάτο ατέλειες,

προσμένω τη βροχή

να μου σβήσει τη δίψα

να μου διαγράψει τη μνήμη

τιμωρώντας μου το συναίσθημα

απελευθερώνοντάς μου την ψυχή.

Θέλω να βρέξει και το θεικό δάκρυ να λούσει διαπεραστικά το είναι μου.

Να γίνω ένα με τον υγρό κόσμο, να κυλήσω-νερό πια-στην άκρη του δρόμου

και μετά να εξαυλωθώ...

εκεί...ψηλά.....στον ουρανό

τα μαλλιά μου ν'ανεμίσουν σαν την ουρά χρωματιστού χαρταετού στα καταγάλανα σύννεφα ενός κατά τα άλλα σκοτεινού ουρανού

και μετά...

ας καταβαραθρωθώ στο σκληρό έδαφος και τις άγονες ελπίδες

και μετά... δε με νοιάζει

θέλω να γίνω η βροχή

να κλάψω κι εγώ για σένα

να ρέω από ψηλά και να σε ψάχνω

να πέσω σταγόνα στα μάγουλά σου και να σου φιλήσω τα μάτια

και μετά να ξυπνήσω και ν'αναρωτηθώ....

would i be able to connect to your heart?

if only i were the rain