homo inepte, quin taces?

Λέξεις κενές. Μαραμένες, βάναυσα στερημένες από κάθε νόημα. Μιλάς, μιλάς, μιλάς... Μα δεν ακούγεσαι, τα γράμματα, φωνήεντα, σύμφωνα, φθόγγοι, δίφθογγοι στη σειρά παραταγμένα μα... κανένας ήχος, καμία έκφραση. Σαν να σε κοιτώ να ανοιγοκλείνεις το στόμα, χωρίς όμως να καταλαβαίνω αν μιλάς -και αν ναι- τι λες. Από τις κινήσεις του στόματος πιάνω καμιά λέξη και τότε εκπλήσσομαι και απογοητεύομαι βαθιά: Μιλάς για αγάπη και για μίσος, για ζωή και θάνατο και το πρόσωπό σου δεν αλλάζει έκφραση. Το πρόσωπό σου δεν φωτίζεται όταν μιλάς για επανάσταση ούτε και η καρδιά σου δε χτυπά πιο δυνατά όταν μιλάς για τους νεκρούς του πολέμου.
Οι λέξεις σου, τα λόγια σου έχουν χάσει το συναίσθημα, έχουν βαλσαμωθεί σε τυποποιημένες δομές και φόρμες. Κι ας σε χειροκροτούν, κι ας σε παινεύουν: Δεν λες τίποτε! Μεγαλόστομες, πολλά υποσχόμενες εκφράσεις, χωρίς τον ανθό της προσδοκίας, που δε σημαίνουν τίποτε, δεν ταρακουνούν καμία ψυχή. Σίγουρα, "κανένας στίχος σήμερα δεν κινητοποιεί τις μάζες", αλλά είναι λυπηρό τα λόγια σου να μην μπορούν να αγγίξουν ούτε μια ψυχή.
Επιτέλους πια! Ανόητε άνθρωπε, γιατί δεν σωπαίνεις;