Βαριά, ψυχοπλακωτική η ατμόσφαιρα, ατμόσφαιρα θανάτου... Θρήνοι, κλάματα, οδυρμοί. Και εσύ εκεί να προσπαθείς να συγκρατηθείς, να μην ενδίδεις στο κλάμα. Ίσως γιατί τα δάκρυα θα σήμαιναν αποδοχή του θανάτου, αναγνώριση της ήττας. Κι ο παππούς σου να φωνάζει:"Να, τώρα θα σηκωθεί. Τώρα θα σηκωθεί το παλικάρι μου..." Με τόνο ικετευτικό, παρακλητικό, τα χέρια σε στάση προσευχής, μα με μάτια που είχαν ήδη υποκύψει στη βεβαιότητα των πραγμάτων, μη αφήνοντας περιθώρια στο θαύμα.
Μοιρολόγια, σπαραγμοί μητρικής απόγνωσης σου τρυπούσαν τ'αυτιά, σου ξέσκιζαν την καρδιά. Δεν ήθελες όμως να κλάψεις. Χώθηκες στο δωμάτιο, λες και η απόσταση μερικών μέτρων κι ένας τοίχος θα σου προσέφεραν ανακούφιση, θα σε απομάκρυναν από το αίσθημα θανάτου που σε περιτύλιγε, σε πολιορκούσε από μέσα κι από έξω.
Και τότε, για πρώτη φορά -θαρρώ- στα 17 χρόνια που σε ξέρω, άκουσα τον ήχο των λυγμών σου, το ασθατικό σου κλάμα. Είχες χωθεί στην αγκαλιά του φύλακα-άγγελού σου και παραδοθηκες στη θλιψη σου. Σαν μωρό κουτάβι είχες σκύψει ευλαβικά και γραπώθηκες πάνω της. Χάιδευες τα σπλάχνα της, που κάποτε θα δώσουν ζωή και θα αποκαταστήσουν την τωρινή έλλειψή της, σαν να παρακαλούσες να δίναν τώρα πνοή στο νεκρό του σώμα. Και αυτή το κατάλαβε, αλλά δεν μπόρεσε να κάνει τίποτε. Μόνο να σταθεί πλάι σου και να σε προστατέψει από τον θάνατο, όχι όμως και να τον ακυρώσει.
"Αύριο θα συνεχίσω τη ζωή μου μ'ένα άτομο λιγότερο", δήλωσες με πικρία και πόνο. Διαισθανόσουν ότι από αύριο όλα θα έπερναν διαφορετική τροπή και η ζωή σου θα είχε απολέσει οριστικά ένα κομμάτι από την ζωηρότητα και ζωντάνεια της, θα ήταν λίγο πιο νεκρή, λίγο πιο άτονη, λίγο πιο βουβή.
Και αυτό που σε φόβιζε περισσότερο δεν ήταν η ταφή του νεκρού σώματος του πατέρα που αγάπησες, αλλά η ταφή μαζί της και της ζωντανής ψυχής του, της ανάμνησής του, της καρδιάς του που ακόμη άκουγες να χτυπά μέσα σου...
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου