απώλεια

όταν η βροχή μέσα σου δεν ξεπλένει την σκόνη στην ψυχή

κι η σκόνη γίνεται λάσπη και σε ρουφάει μέσα της

όταν κόκκινο κι ορμητικό το αίμα σκίζει τη φθαρμένη σου σάρκα

γιατί σιχαίνεται να το ελέγχει η φθαρμένη σου καρδιά

όταν ο μουδιασμένος νους σου σαλεύει, διαστρέφεται και σε σέρνει στην παράνοια

πλημμυρίζει τρέλα και σε πνίγει στη φωτιά της

και μετά ξεραίνεται και χάνεται

νοσηρή μανία σε κατακλύζει

και ψυχορραγείς με κόκκινο ασθματικό δάκρυ

ξεψυχείς και το μυαλό σου σβήνει απ'τη λασπωμένη βροχή

άλλη μια απώλεια απλώνεται μπροστά σου

το αίσθημα του ανήκειν

το αίσθημα του ανήκειν

ότι δηλαδή ανήκεις κάπου, είσαι μέρος ενός ευρύτερου συνόλου

οργανικό, υπολογισμένο μέλος μιας ομάδας

ότι υπάρχουν άτομα για εσένα, με εσένα

ότι δεν είσαι μόνος

ανήκεις δηλαδή κάπου

το αίσθημα του μη ανήκειν

ότι δηλαδή είσαι μόνος, ένα άχρηστο μηδενικό

ότι δεν ανήκεις πουθενά

δε λείπεις σε κανέναν

δεν σε σκέφτεται κανείς

ή τουλάχιστον όχι αυτός που θέλεις να σε σκέφτεται

το αίσθημα του να είσαι μετέωρος

να είσαι στο μη και να θες να πας στο όχι μη

να μην ανήκεις πουθενά

μα να μην προσπαθείς να ανήκεις κάπου

με το'να πόδι στο ανήκειν και τ'άλλο στο μη

να πέφτεις στο κενό

να'σαι στο μηδέν και να θες να μπεις στη μονάδα

ή τουλάχιστον να τοποθετηθείς πίσω από μια μονάδα

η καταξίωση της ύπαρξής σου

μηδενικό μετέωρο

δεν ξέρεις τι είσαι, πού ανήκεις;

ανήκεις στο ανήκειν ή στο μή ανήκειν;

αποφάσισε πια

αυτές τις οδυνηρά άδειες μέρες, τις ανούσια κενές

αυτές τις εξοργιστικά ατέλειωτες ώρες

που αργοπεθαίνουν μέσα μου και με εξοντώνουν

το αίσθημα του να μην υπάρχεις

η αγωνία πως δεν υπήρξες ποτέ - ο φόβος της ανυπαρξίας

η προσδοκία της αναισθησίας

Αιωνιότητα

αιωνιότητα του πεπερασμένου μου νου

και το μόνο που μου αποκαλύπτει, μια άρνηση

ένα όχι

λευκές σελίδες να απλώνονται χαωτικά μπροστά μου

there was once a time when you made me feel.....

σα να ξεχείλησε η νύχτα

και να'σταξε μια στάλα αιωνιότητας στο στόμα μου

what if i were the rain?

πάντα πίστευα πως η βροχή είναι τα δάκρυα του Θεού, που πέφτουν στη γη για να ξεπλύνουν τον πόνο, την αμαρτία και φθορά από την ψυχή των ανθρώπων.

είναι σαν να κλαίει ο ουρανός στην αδυναμία του να μας προσφέρει λύτρωση κι εξιλέωση.

έστω, είναι κι αυτό μια ανακούφιση.

έτσι όπως κάθομαι παρακλητικά, με τα χέρια ψηλά,

κάπου στην άκρη του δρόμου,

αγριόχορτο παρατημένο μόνο του, γεμάτο ατέλειες,

προσμένω τη βροχή

να μου σβήσει τη δίψα

να μου διαγράψει τη μνήμη

τιμωρώντας μου το συναίσθημα

απελευθερώνοντάς μου την ψυχή.

Θέλω να βρέξει και το θεικό δάκρυ να λούσει διαπεραστικά το είναι μου.

Να γίνω ένα με τον υγρό κόσμο, να κυλήσω-νερό πια-στην άκρη του δρόμου

και μετά να εξαυλωθώ...

εκεί...ψηλά.....στον ουρανό

τα μαλλιά μου ν'ανεμίσουν σαν την ουρά χρωματιστού χαρταετού στα καταγάλανα σύννεφα ενός κατά τα άλλα σκοτεινού ουρανού

και μετά...

ας καταβαραθρωθώ στο σκληρό έδαφος και τις άγονες ελπίδες

και μετά... δε με νοιάζει

θέλω να γίνω η βροχή

να κλάψω κι εγώ για σένα

να ρέω από ψηλά και να σε ψάχνω

να πέσω σταγόνα στα μάγουλά σου και να σου φιλήσω τα μάτια

και μετά να ξυπνήσω και ν'αναρωτηθώ....

would i be able to connect to your heart?

if only i were the rain