Πόση ιδεολογία χωράει... στα πανό;

Το πανό:
"Από την Κανελλοπούλου, Μιχάλης Καλτεζάς
και τώρα Γρηγορόπουλος...
Αυτή είναι η ΕΛ.ΑΣ (ΕΛΛΑΣ;;)"

3 σειρές- 2 προτάσεις, ημιτελείς- 1 ιδέα, ενιαία, δυνατή, αστείρευτη, πηγαία

Μαζεύτηκαν τα παιδιά γύρω από το άσπρο ακόμη πανό κι ο Γιώργος, που ήξερε από αυτά, να σχεδιάζει με συγκίνηση ψυχής μια ιδέα, μια επανάσταση.
Ξαφνικά, ένιωσα κι εμένα να με συνεπαίρνει η ιερότητα της στιγμής, σαν να άκουγα αμυδρά τους ψίθυρους της ιδέας αυτής. Αλλά ευθύς αμέσως η φωνή χάθηκε-κοιτάζοντας γύρω μου η μαγεία του συναισθήματος χάθηκε, η "επανάστασή" μου έχασε κάθε νόημα...
Πρόσωπα αδιάφορα, γερασμένα. Πρόσωπα 17-χρονων κι όμως σε μένα φαίνονταν τόσο γερασμένα, χωρίς βούληση, χωρίς σκέψη, χωρίς ελπίδα, χωρίς έκφραση... Μια απάθεια κι αδιαφορία, μια κούραση και παραίτηση παράταιρη κι απροσδιόριστη. Λες και κουβαλούσαν οι ίδιοι τα βάρη των προηγούμενων γενιών. Λες και το δικό τους αίμα χύθηκε στο Πολυτεχνείο ή αυτοί που χάθηκαν στις πορείες και τους αγώνες ήταν δικά τους αδέρφια. Πρόσωπα απογοητευμένα από μια ζωή που ακόμη δεν μπήκαν στον κόπο να ζήσουν, απρόθυμα να αντιδράσουν, να διεκδικήσουν, να φωνάξουν, ...να ζήσουν!
Αυτό δεν είναι η επανάσταση, όχι τουλάχιστον η δική μου επανάσταση. Γι'αυτό και δεν μπορώ παρά να μη συμμετέχω σ'αυτές τις φαρισα'ι΄στικές εκδηλώσεις, τα κακέκτυπα που προσβάλλουν την ιδεολογία που χυδαία θέλουν να μιμηθούν. Γιατί πίσω από αυτά δεν κρύβεται καμία ανησυχία, καμιά αμφισβήτηση, τίποτε το αντι-συμβατικό, μόνο μια ακόμη ευκαιρία να χάσεις μάθημα, να πας για καφέ, να κάνεις ό,τι τελοσπάντων περιλαμβάνει η συμβατική σου καθημερινότητα, αφού βέβαια φωνάξεις μηχανικά κανά δυο συνθηματάκια, βρίσεις το μπατσικό- όχι τίποτε άλλο, αλλά να μωρέ, να λες κι εσύ ότι έτσι τίμησες τη μέρα!!