Θάλασσα δίχως νερό

Στο γεμάτο λεωφορείο, στους γεμάτους ζωή δρόμους
Στη μοναχική γωνιά του σπιτιού μου, στο άψυχο κορμί μου
Εσύ
Η ανάσα σου, η μυρωδιά σου
Μια γεύση από εσένα
Ο αέρας, οι σκιές, τα τυχαία αγγίγματα των περαστικών
Μια γέυση αλμύρας, ναι, και φωτιάς
Μια γεύση μουσικής και αμμουδιάς

Η τρικυμία γύρω από τις αναμνήσεις
Η θύελλα μέσα στη μουσική
Οι σπασμοί στο σώμα μου

Ξέχασα
ή ξέχασες;

Θέλω να θυμηθώ
Θέλω να ζήσω

Στη θάλασσα να πνιγώ
και απ΄το νερό της ν'αναπνεύσω

Μα η θάλασσα έσβησε
Και σβήνω τώρα και γω μαζί της
Η αλμύρα με καίει

Ο απόηχος μιας μελωδίας που χάθηκε στ'ακρογιάλι

Πόση ιδεολογία χωράει... στα πανό;

Το πανό:
"Από την Κανελλοπούλου, Μιχάλης Καλτεζάς
και τώρα Γρηγορόπουλος...
Αυτή είναι η ΕΛ.ΑΣ (ΕΛΛΑΣ;;)"

3 σειρές- 2 προτάσεις, ημιτελείς- 1 ιδέα, ενιαία, δυνατή, αστείρευτη, πηγαία

Μαζεύτηκαν τα παιδιά γύρω από το άσπρο ακόμη πανό κι ο Γιώργος, που ήξερε από αυτά, να σχεδιάζει με συγκίνηση ψυχής μια ιδέα, μια επανάσταση.
Ξαφνικά, ένιωσα κι εμένα να με συνεπαίρνει η ιερότητα της στιγμής, σαν να άκουγα αμυδρά τους ψίθυρους της ιδέας αυτής. Αλλά ευθύς αμέσως η φωνή χάθηκε-κοιτάζοντας γύρω μου η μαγεία του συναισθήματος χάθηκε, η "επανάστασή" μου έχασε κάθε νόημα...
Πρόσωπα αδιάφορα, γερασμένα. Πρόσωπα 17-χρονων κι όμως σε μένα φαίνονταν τόσο γερασμένα, χωρίς βούληση, χωρίς σκέψη, χωρίς ελπίδα, χωρίς έκφραση... Μια απάθεια κι αδιαφορία, μια κούραση και παραίτηση παράταιρη κι απροσδιόριστη. Λες και κουβαλούσαν οι ίδιοι τα βάρη των προηγούμενων γενιών. Λες και το δικό τους αίμα χύθηκε στο Πολυτεχνείο ή αυτοί που χάθηκαν στις πορείες και τους αγώνες ήταν δικά τους αδέρφια. Πρόσωπα απογοητευμένα από μια ζωή που ακόμη δεν μπήκαν στον κόπο να ζήσουν, απρόθυμα να αντιδράσουν, να διεκδικήσουν, να φωνάξουν, ...να ζήσουν!
Αυτό δεν είναι η επανάσταση, όχι τουλάχιστον η δική μου επανάσταση. Γι'αυτό και δεν μπορώ παρά να μη συμμετέχω σ'αυτές τις φαρισα'ι΄στικές εκδηλώσεις, τα κακέκτυπα που προσβάλλουν την ιδεολογία που χυδαία θέλουν να μιμηθούν. Γιατί πίσω από αυτά δεν κρύβεται καμία ανησυχία, καμιά αμφισβήτηση, τίποτε το αντι-συμβατικό, μόνο μια ακόμη ευκαιρία να χάσεις μάθημα, να πας για καφέ, να κάνεις ό,τι τελοσπάντων περιλαμβάνει η συμβατική σου καθημερινότητα, αφού βέβαια φωνάξεις μηχανικά κανά δυο συνθηματάκια, βρίσεις το μπατσικό- όχι τίποτε άλλο, αλλά να μωρέ, να λες κι εσύ ότι έτσι τίμησες τη μέρα!!

Ανάγκη... επικοινωνίας

Όταν το κάθετί γύρω σου ερεθίζει μέσα σου αισθήματα καταστροφής
Όταν σε ενοχλεί το παραμικρό
Όταν θυμώνεις με το παραμικρό

Όταν πιστεύεις ότι πολλοί έχουν νιώσει όπως εσύ, αλλά κανείς δεν μπορεί να σε καταλάβει
Όταν πιστεύεις πως θα μπορούσες να τους καταλάβεις, αλλά ποτέ πραγματικά δεν θέλησες

Όταν θέλεις να τρέξεις, αλλά οι τάσεις φυγής σου σε κρατούν
Όταν θέλεις να πετάξεις, αλλά σέρνεσαι
Όταν θέλεις να σηκωθείς, αλλά πέφτεις

Όταν έχεις ένα σπίτι να γυρίσεις, αλλά θα προτιμούσες να μην είχες ποτέ,
να μην σου ανήκε τίποτε, να μην ανήκες σε κανέναν
Γιατί η τόση αγάπη σου προκαλεί ασφυξία κι ανασφάλεια κι ενοχή
Γιατί αυτός ο εγωισμός σε εξοργίζει,
ο δικός τους και ο δικός σου.
Γιατί τα τόσα νεύρα σε φθείρουν, σε διαλύουν

Όταν έχεις μια ζωή να ζήσεις, αλλά δεν τη θέλεις,
την χαραμίζεις, την πετάς
Γιατί δεν σου αρέσει
Γιατί σου τη σπάει, σε ενοχλεί
Γιατί σε πονάει, σε απογοητεύτει, σε σαπίζει

Όταν θες να αρέσεις στους άλλους, αλλά δεν αρέσεις ούτε στον ίδιο σου τον εαυτό
Όταν θες οι άλλοι να μπαίνουν στον κόπο να σε κοιτάξουν "με της ψυχής το βλέμμα",
αλλά εσύ δεν μπαίνεις καν στον κόπο να κοιτάξεις τον εαυτό σου στον καθρέπτη

Γιατί φοβάσαι, γιατί ντρέπεσαι, γιατί πονάς, γιατί θυμώνεις
Γιατί φοβάσαι
Γιατί φοβάσαι ότι τίποτε δεν θα δεις
Ένα κενό, ένα τίποτε
Το άδειασμά σου
Το ξεπούλημα μιας ζωής που δεν έζησες
Ο ψίθυρος που δεν άκουσες
Η σκιά που δεν έφτασες
Το φιλί που δεν έδωσες
Η καρδιά που δεν άγγιξες

Η ψυχή που βίασες
Το τέρας που έγινες
Ή που οι άλλοι σε έκαναν;
Το τριαντάφυλλο που δεν μύρισες
Το στήθος που δεν άγγιξες
Το αίμα που άφησες πίσω

Γιατί φοβάσαι το πτώμα που θα αντικρύσεις, το σάπιο, το σκουληκιασμένο και βρώμικο πτώμα σου,
χειρότερο και από το ίδιο το νιχίλ
Γιατί είναι όλα μαζί
Όλα τα λάθη και οι αλήθειες σου
Όλη σου η ζωή η μίζερη
Είναι εσύ
Τότε...
Σε ποιον να μιλήσεις