κουρέλια σκέψεων και το αντίο μου σε αυτά

μπαίνω στο μπάνιο και αφήνω το νερό να τρέχει, να τρέχει και να κλαίει γοερά... να ρέει πάνω μου σαν να μπορούσε να με απαλλάξει από την φθορά που ολοένα μου στερεί την ψυχή, τον εαυτό μου...

κουβαλώ όσα έζησα μαζί σου μέσα μου και νιώθω να με βαραίνουν, να μην μπορώ να τα μοιραστώ με κανέναν- τα ανεκπλήρωτα όνειρα, τις προσευχές που δεν εισακούστηκαν, μα και αυτές που εισακούστηκαν, την ψυχή μου που τρεμοσβήνει...

χύνω δάκρυα ευγνωμοσύνης για το μυστήριο που αποκαλύφθηκε μπροστά μου και τελέστηκε μέσα μου, δάκρυα πόνου για τις χαρακιές που το τέλος του άφησε στην ψυχή μου

κι ενώ το νερό, οι σταγόνες πέφτουν πάνω μου σαν μικρά γλυκά μαστιγώματα που τιμωρούν την ανόητη καρδιά μου...

κι ενώ οι ατμοί γεμίζουν ασφυκτικά τα πνευμόνια μου, πνίγοντας το ανυπότακτο κορμί μου...

ενώ οι μνήμες με κατακλύουν και κομματιάζουν τις ματωμένες σκέψεις μου

περιμένω έτσι να ξεπλύνω την καθημερινότητα μέσα μου, την συμβατικότητα και τους συμβιβασμούς, να γλιτώσω από τις αναμνήσεις και την απάθεια στο βλέμμα σου

το νερό μου προσφέρει εξιλέωση, νιώθω την λύτρωση να συμβαίνει μέσα μου, όπως εκείνη τη βροχερή νύχτα που τρέχαμε μαζί στα υγρά στενά της πόλης που μας χώρισε... όπως εκείνη τη νοσταλγική νύχτα που με πήρες αγκαλιά για να με προστατέψεις δήθεν από την κακία και το μίσος του κόσμου- μα πραγματικά για να με κρατήσεις μακριά από τη δική μου κακία και πόνο. τη νύχτα που έκλαψα σαν μωρό στην αγκαλιά σου και με νανούρισες με τον ήχο της βροχής που έσκαγε στο διψασμένο χώμα και ξεδιψούσε την ψυχή...

rainy day, dream away...

το κεφάλι σου σκυμμένο πάνω μου, οι δροσοσταλιδες της βροχης να σου φιλουν το στομα και να γλιστρουν γοργά και στο δικό μου στομα σαν να με φιλούσες αντίο...

rainy day, dream away...

ο πονος για μια στιγμη σταματά και επιτέλους οι εφιάλτες, οι φόβοι μου κι οι αμφιβολίες μου σβήνουν. Κλείνω τα μάτια και παραδίνομαι στις αισθήσεις μου, στους υδρατμούς, στο νερό, στον ήχο των χτύπων του πάνω στο σώμα μου, στους χτύπους της καρδιάς μου μέσα στο άψυχο σώμα μου.

μια φυσαλιδα, σαν σε ονειρο καμωμενη... μέσα της αυτός σα φαντασμα και οι στιγμες που μοιραστηκαμε μαζί. θέλω να πιασω τη φυσαλιδα, να την χαιδεψω, να την φιλησω και να την κρατήσω δική μου για πάντα. μα αυτή ολο και απομακρυνεται, ολο και φευγει απο κοντά μου και χάνεται αναπάντεχα, όπως χάθηκες κι εσύ κάποτε.

χιλιάδες μάτια βουρκώνουν μέσα μου και δεκάδες στόματα μαρτυρούν το βάθος της απόγνωσής μου

βραχυκυκλώνω και μια φωτιά ανάβει μέσα μου, σαν να θέλει να σβήσει κάθε ίχνος μοναξιάς μου, κάθε ανάμνηση σου να κάνει στάχτη

αρκετά δάκρυα δεν έχυσα για αυτήν την προσευχή;

είμαι έτοιμη να προσευχηθώ τα όνειρά μου ξανά

Αμήν.