χάνομαι, εξαφανίζομαι

και κανείς δεν θα με ψάξει

μα ίσως και να μην θέλω να με βρουν

(γιατί άλλωστε-πάντα θα'ναι κει κάποιος άλλος καλύτερος και έτοιμος να με αντικαταστήσει όταν πέσω στα μάτια σου...)

όσοι νοιάζονται και όσοι δεν νοιάζονται

όσοι αληθινά κοίταξαν κι όσοι απλά περιφρόνησαν

κι εγώ σβήνω,

ατονώ,

φθίνω στην καθημερινότητά σας

(μα αυτό δεν επέλεξα;;)

i would love to give up

http://www.youtube.com/watch?v=Ej34wtpWgqU

i am only so much

and nothing much is left of me

less and less is left of me

till i'm gone

i am only so much

only i protect me

will that ever be enough?

i open my eyes

i would love to give up

[ξεθώριασμα από] κραυγές

άταφες σιωπές

χαμένες κάπου στο ασυνείδητο

γίνονται μάταια

άταφες φωνές

και φευγαλέα σε μισούν

απογοητευμένα όνειρα

προδότριες ιδέες

απορημένα κι άλυτα γιατί

όλα καρφιτσωμένα στην αιωνιότητα

και συ κουλουριασμένος πάνω στο εκείκαιτότε

σε μια ανώφελη νεκροφιλία

ν'ασελγείς στα νεκρά κατάλοιπα βαλσαμωμένων αναμνήσεων

να φιλάς την αποσύνθεση στο στόμα-σε ψεύτικα χαμόγελα και χάδια

να ερωτεύεσαι ολοένα την απώλεια

σε όλη την κενότητά της

σε ό,τι υπήρχε στο τότε,

μα ξεράθηκε στο εδώ

μα εσύ συνεχίζεις να το φροντίζεις μέσα σου

[θα σε καταβροχθίσει το ξέρεις]

κι όταν η ψευδαίσθηση ξεσκεπάζεται

-όσο και να θες να ξεγελαστείς-

ηδονή της αφής να γίνεται πόνος

που σε ξεσχίζει σε αγκαθωτές αλήθειες όπου κι αν στραφείς

τιμωρία για την αμαρτία σου,

η αιώνια καταδίκη σου:

ένα μάτσο από ανόητες στιγμές

καμουφλάζ

πόνος κρυμμένος στην αχλύ του ονείρου

δάκρυα που χάνονται και σβήνουν μέσα μου

σκανταλιάρικες επιθυμίες μασκερεμένες να αναδύονται αθώα και ύπουλα να με αναστατώνουν

βαθιά χαραγμένες αναμνήσεις φτιάχνουν πάνω μου τα δικά τους αρχαία γλυπτά

το υλικό της ψυχής πέφτει και σπάει, χύνεται

και γω σκορπίζομαι τριγύρω

σε ψέμματα κι άγονες προσδοκίες

το μόνο να πληρώσει, να ενώσει το χάσμα μέσα μου

εσύ

μια κατακερματισμένη κραυγή

ένα νεκρό θραύσμα ζωής

ο απόηχος από κάτι έντονο που κάποτε μ'απαρνήθηκε

και τώρα πάλι δίπλα του με καλεί

πόνος, εσύ

"μερικοί άνθρωποι πιστεύουν ότι τους συνέβη κάποιο συγκεκριμένο τραυματικό γεγονός που ύστερα απωθήθηκε, ενώ στην πραγματικότητα δε συνέβη καθόλου"

κάθεσαι μόνη, περπατάς μόνη... δείχνεις όχι τόσο να σ'αρεσει αυτή, αλλά να φοβάσαι, να μην μπορείς να την αφήσεις. δείχνεις απόλυτα και παθητικά προσαρμοσμένη στη συμβατικότητά της

θα μου πεις τώρα ότι η μοναξιά είναι κάθε άλλο παρά συμβατικότητα, ότι είσαι διαφορετική από τις καθημερινές συμβατικότητες... κι όμως, εγώ σου λέω ότι τις θες και τις επιζητάς... απλώς δεν έχεις ταλέντο! και επειδή είσαι εγωίστρια επιλέγεις την μοναξιά

κι άμα σε ρωτήσουν, λες δεν ήσουν πάντα έτσι... κι όταν το σκέφτεσαι και το ξανασκέφτεσαι, οι μνήμες πλέκονται και περιπλέκονται, σβήνουν και οι στάχτες ξαναστήνονται

και φτάνεις να νομίζεις πως δεν έφταιγες εσύ, μα κάτι σου συνέβη, κάποιος σου έκανε κάτι, κάτι τρομερό και σταμάτησες να επιδιώκεις τη μη μοναξιά

ναι... ένα τραύμα, μια έντονη απόρριψη τότε φταίει για την τώρα δική σου απόρριψη των άλλων

κι όσο το σκέφτεσαι άλλο τόσο ο νους περιστρέφεται και η μνήμη διαστρέφεται- ή και τ'αντίστροφο;

phoney people

phoney people come to pray

when fears come true

"no, it will change! AS SOON AS I LEAVE THIS FREAKING PLACE..."

and you left the place you so intensely despised, but... not happy yet??

don't tell me you thought that the mere change of environment would bring you deliverance from yourself!

you had hoped it wasn't you...it was the people and the circumstances here that made you who you were, a self not worth even looking at the mirror

so you wanted to leave

but you were afraid... yes, you feared that you might not be able to find salvation in any other place either...

you had to try anyways, though

true, you were saved from sad old memories, sad old selves

bu the impact of those emotions, faces, attitudes, reactions was already deeply carved into you

so nothing was good enough there either

and now you're on the run, pushing away anyone who cares

you're running from yourself and from the truth

you have to change places, faces- make new memories to replace the old and make a new reality

you can't stand who you are, what you're made of

But you have to accept, that deep inside you like what you're made of... solitude

...that you do enjoy your own madness and the fictional paranoia that embraces you

or do you fear that others won't stand you, since you can't even stand yourself??

there's no safe haven for you then

κουρέλια σκέψεων και το αντίο μου σε αυτά

μπαίνω στο μπάνιο και αφήνω το νερό να τρέχει, να τρέχει και να κλαίει γοερά... να ρέει πάνω μου σαν να μπορούσε να με απαλλάξει από την φθορά που ολοένα μου στερεί την ψυχή, τον εαυτό μου...

κουβαλώ όσα έζησα μαζί σου μέσα μου και νιώθω να με βαραίνουν, να μην μπορώ να τα μοιραστώ με κανέναν- τα ανεκπλήρωτα όνειρα, τις προσευχές που δεν εισακούστηκαν, μα και αυτές που εισακούστηκαν, την ψυχή μου που τρεμοσβήνει...

χύνω δάκρυα ευγνωμοσύνης για το μυστήριο που αποκαλύφθηκε μπροστά μου και τελέστηκε μέσα μου, δάκρυα πόνου για τις χαρακιές που το τέλος του άφησε στην ψυχή μου

κι ενώ το νερό, οι σταγόνες πέφτουν πάνω μου σαν μικρά γλυκά μαστιγώματα που τιμωρούν την ανόητη καρδιά μου...

κι ενώ οι ατμοί γεμίζουν ασφυκτικά τα πνευμόνια μου, πνίγοντας το ανυπότακτο κορμί μου...

ενώ οι μνήμες με κατακλύουν και κομματιάζουν τις ματωμένες σκέψεις μου

περιμένω έτσι να ξεπλύνω την καθημερινότητα μέσα μου, την συμβατικότητα και τους συμβιβασμούς, να γλιτώσω από τις αναμνήσεις και την απάθεια στο βλέμμα σου

το νερό μου προσφέρει εξιλέωση, νιώθω την λύτρωση να συμβαίνει μέσα μου, όπως εκείνη τη βροχερή νύχτα που τρέχαμε μαζί στα υγρά στενά της πόλης που μας χώρισε... όπως εκείνη τη νοσταλγική νύχτα που με πήρες αγκαλιά για να με προστατέψεις δήθεν από την κακία και το μίσος του κόσμου- μα πραγματικά για να με κρατήσεις μακριά από τη δική μου κακία και πόνο. τη νύχτα που έκλαψα σαν μωρό στην αγκαλιά σου και με νανούρισες με τον ήχο της βροχής που έσκαγε στο διψασμένο χώμα και ξεδιψούσε την ψυχή...

rainy day, dream away...

το κεφάλι σου σκυμμένο πάνω μου, οι δροσοσταλιδες της βροχης να σου φιλουν το στομα και να γλιστρουν γοργά και στο δικό μου στομα σαν να με φιλούσες αντίο...

rainy day, dream away...

ο πονος για μια στιγμη σταματά και επιτέλους οι εφιάλτες, οι φόβοι μου κι οι αμφιβολίες μου σβήνουν. Κλείνω τα μάτια και παραδίνομαι στις αισθήσεις μου, στους υδρατμούς, στο νερό, στον ήχο των χτύπων του πάνω στο σώμα μου, στους χτύπους της καρδιάς μου μέσα στο άψυχο σώμα μου.

μια φυσαλιδα, σαν σε ονειρο καμωμενη... μέσα της αυτός σα φαντασμα και οι στιγμες που μοιραστηκαμε μαζί. θέλω να πιασω τη φυσαλιδα, να την χαιδεψω, να την φιλησω και να την κρατήσω δική μου για πάντα. μα αυτή ολο και απομακρυνεται, ολο και φευγει απο κοντά μου και χάνεται αναπάντεχα, όπως χάθηκες κι εσύ κάποτε.

χιλιάδες μάτια βουρκώνουν μέσα μου και δεκάδες στόματα μαρτυρούν το βάθος της απόγνωσής μου

βραχυκυκλώνω και μια φωτιά ανάβει μέσα μου, σαν να θέλει να σβήσει κάθε ίχνος μοναξιάς μου, κάθε ανάμνηση σου να κάνει στάχτη

αρκετά δάκρυα δεν έχυσα για αυτήν την προσευχή;

είμαι έτοιμη να προσευχηθώ τα όνειρά μου ξανά

Αμήν.

ληθη

πρώτο δεδομένο: η λήθη είναι αποτέλεσμα είτε της σταδιακής φθοράς των στοιχείων της μνήμης είτε της εκτόπισης των παλιών από νέα στοιχεία.

δεύτερο δεδομένο: θέλω να λησμονήσω.

συμπέρασμα: μπορώ είτε να περιμένω την πάροδο του χρόνου είτε να επιδιώξω νέες έντονες εμπειρίες

πρώτο πρόβλημα: οι παλιές αναμνήσεις είναι πολύ έντονες για να διαγραφούν με μια παθητική προσμονή του χρόνου

συνέπεια: το πρώτο σκέλος του συμπεράσματος αναιρείται

δεύτερο πρόβλημα: το αίσθημα που έχουν αφήσει κατάλοιπο οι παλιές αναμνήσεις είναι πολύ σάπιο για να αφήσει οτιδήποτε το καινούριο να ανθίσει πάνω του

συνέπεια: το δεύτερο σκέλος του συμπεράσματος αναιρείται

Συμπέρασμα: δεν υπάρχει συμπέρασμα

συμπέρασμα: δεν μπορώ να ξεχάσω

συμπέρασμα:δεν υπάρχει χρόνος ή μάλλον για μένα ο χρόνος συνίσταται σε μια διαρκή ανακύκλωση-μια φαύλη ανανέωση που με εγκλωβίζει σ'ενα τοτε που θέλω να ξεχάσω αλλα δεν μπορω γιατί θα ξεχαστώ και γω. η αρνηση ή η διαγραφή του συνεπάγεται και τη δική μου άρνηση και διαγραφη

συμπέρασμα:δεν μπορώ να νιώσω την ένταση, δηλαδή κάποιο έντονο συναίσθημα να με κατακλύει και να με συνεπαίρνει πέρα από την ατέλειωτη απογοήτευση και απαθή οργή που φωλιάζουν μέσα μου

ενσταση: τα δεδομένα ένα και δύο αναγκαστικά αναιρούνται διότι ισχύουν για την βραχύχρονη μνήμη και συ είσαι καθηλωμένος στην μακρόχρονη μνήμη μου

συμπέρασμα ακυρο. συλλογισμός άτοπος. οχι πλήρως αναληθης

Μήπως είναι η ευτυχία... καρότο;

Ζεισ σε μια κοινωνία που σε βάζει διαρκώς να κυνηγάς το όνειρο- ή μαλλον εκείνο το στοιχείο που θα σε κάνει να νιώθεις πως συνέχεια ονειρεύεσαι... Δένεσαι έτσι χωρίς να το καταλάβεισ σε αόρατα χαλινάρια που σε καταπιέζουν, μα εσύ τα ανέχεσαι γιατί νομίζεισ πως θα σε οδηγήσουν στην όμορφη πορτοκαλί "φούσκα" σου που εσύ ονόμασες "ευτυχία"...

Ε, λοιπόν, εγώ την ονομάζω "καρότο" και εσένα σε ονομάζω "άλογο". Το καρότο σου κρέμεται ακριβώς από πάνω σου που σε κάνει να νομίζεισ πωσ μπορείσ με ένα σήκωμα του κεφαλιού σου να το φτάσεισ... Τα σχοινιά σου όμωσ σε κρατούν περιορισμένο, σου στερούν ελευθερία στην κίνηση...

Έτσι, ακολουθείσ τισ οδηγίεσ του αναβάτη σου και πιστεύεισ ότι σε λίγο θα φτάσεισ το καρότο. Τρέχεισ, κοπιάζεισ, προχωράσ με τυφλή πίστη και υποταγή στισ εντολέσ του αναβάτη... Όσα βήματα όμωσ και να κάνεισ, η απόστασή σου από το καρότο μένει σταθερή...

Ξέρεισ ότι κάτι λείπει...Ξέρεισ ότι αυτό το κάτι είναι το καρότο... Μα δεν μπορείς να το αποκτήσεισ! Αυτό το πορτοκαλί υλικό τησ ευτυχίασ σου διαφεύγει συνεχώσ

Μήπως ρε γαμώτο η ευτυχία ειναι το καρότο που δεν θα φτάσω ποτέ;;;;

Αλλά απ'την άλλη, τουλάχιστον, θα προχωράω κυνηγώντασ το

Βέβαια, μπορώ να αποτινάξω τα χαλινάρια από πάνω μου. Όμωσ, τι θα κάνω άμα μαζί μ'αυτά χαθεί και το καρότο μου;

απώλεια

όταν η βροχή μέσα σου δεν ξεπλένει την σκόνη στην ψυχή

κι η σκόνη γίνεται λάσπη και σε ρουφάει μέσα της

όταν κόκκινο κι ορμητικό το αίμα σκίζει τη φθαρμένη σου σάρκα

γιατί σιχαίνεται να το ελέγχει η φθαρμένη σου καρδιά

όταν ο μουδιασμένος νους σου σαλεύει, διαστρέφεται και σε σέρνει στην παράνοια

πλημμυρίζει τρέλα και σε πνίγει στη φωτιά της

και μετά ξεραίνεται και χάνεται

νοσηρή μανία σε κατακλύζει

και ψυχορραγείς με κόκκινο ασθματικό δάκρυ

ξεψυχείς και το μυαλό σου σβήνει απ'τη λασπωμένη βροχή

άλλη μια απώλεια απλώνεται μπροστά σου

το αίσθημα του ανήκειν

το αίσθημα του ανήκειν

ότι δηλαδή ανήκεις κάπου, είσαι μέρος ενός ευρύτερου συνόλου

οργανικό, υπολογισμένο μέλος μιας ομάδας

ότι υπάρχουν άτομα για εσένα, με εσένα

ότι δεν είσαι μόνος

ανήκεις δηλαδή κάπου

το αίσθημα του μη ανήκειν

ότι δηλαδή είσαι μόνος, ένα άχρηστο μηδενικό

ότι δεν ανήκεις πουθενά

δε λείπεις σε κανέναν

δεν σε σκέφτεται κανείς

ή τουλάχιστον όχι αυτός που θέλεις να σε σκέφτεται

το αίσθημα του να είσαι μετέωρος

να είσαι στο μη και να θες να πας στο όχι μη

να μην ανήκεις πουθενά

μα να μην προσπαθείς να ανήκεις κάπου

με το'να πόδι στο ανήκειν και τ'άλλο στο μη

να πέφτεις στο κενό

να'σαι στο μηδέν και να θες να μπεις στη μονάδα

ή τουλάχιστον να τοποθετηθείς πίσω από μια μονάδα

η καταξίωση της ύπαρξής σου

μηδενικό μετέωρο

δεν ξέρεις τι είσαι, πού ανήκεις;

ανήκεις στο ανήκειν ή στο μή ανήκειν;

αποφάσισε πια

αυτές τις οδυνηρά άδειες μέρες, τις ανούσια κενές

αυτές τις εξοργιστικά ατέλειωτες ώρες

που αργοπεθαίνουν μέσα μου και με εξοντώνουν

το αίσθημα του να μην υπάρχεις

η αγωνία πως δεν υπήρξες ποτέ - ο φόβος της ανυπαρξίας

η προσδοκία της αναισθησίας

Αιωνιότητα

αιωνιότητα του πεπερασμένου μου νου

και το μόνο που μου αποκαλύπτει, μια άρνηση

ένα όχι

λευκές σελίδες να απλώνονται χαωτικά μπροστά μου

there was once a time when you made me feel.....

σα να ξεχείλησε η νύχτα

και να'σταξε μια στάλα αιωνιότητας στο στόμα μου

what if i were the rain?

πάντα πίστευα πως η βροχή είναι τα δάκρυα του Θεού, που πέφτουν στη γη για να ξεπλύνουν τον πόνο, την αμαρτία και φθορά από την ψυχή των ανθρώπων.

είναι σαν να κλαίει ο ουρανός στην αδυναμία του να μας προσφέρει λύτρωση κι εξιλέωση.

έστω, είναι κι αυτό μια ανακούφιση.

έτσι όπως κάθομαι παρακλητικά, με τα χέρια ψηλά,

κάπου στην άκρη του δρόμου,

αγριόχορτο παρατημένο μόνο του, γεμάτο ατέλειες,

προσμένω τη βροχή

να μου σβήσει τη δίψα

να μου διαγράψει τη μνήμη

τιμωρώντας μου το συναίσθημα

απελευθερώνοντάς μου την ψυχή.

Θέλω να βρέξει και το θεικό δάκρυ να λούσει διαπεραστικά το είναι μου.

Να γίνω ένα με τον υγρό κόσμο, να κυλήσω-νερό πια-στην άκρη του δρόμου

και μετά να εξαυλωθώ...

εκεί...ψηλά.....στον ουρανό

τα μαλλιά μου ν'ανεμίσουν σαν την ουρά χρωματιστού χαρταετού στα καταγάλανα σύννεφα ενός κατά τα άλλα σκοτεινού ουρανού

και μετά...

ας καταβαραθρωθώ στο σκληρό έδαφος και τις άγονες ελπίδες

και μετά... δε με νοιάζει

θέλω να γίνω η βροχή

να κλάψω κι εγώ για σένα

να ρέω από ψηλά και να σε ψάχνω

να πέσω σταγόνα στα μάγουλά σου και να σου φιλήσω τα μάτια

και μετά να ξυπνήσω και ν'αναρωτηθώ....

would i be able to connect to your heart?

if only i were the rain

Rape me

Κάθομαι με μια στίβα βιβλία γύρω μου, αδύναμη να νιώσω, να αισθανθώ το οτιδήποτε. Δε νιώθω τον εαυτό μου δικό μου πια. Η ψυχή μου έχει φθαρεί, έχει βιαστεί. Νιώθω κακοποιημένη ψυχικά από μια αόρατη δύναμη που βίαια μου επιβάλλεται και με αναγκάζει σ'αυτόν τον τρόπο ζωής.
Και μου'ρχεται στο νου το τραγούδι του Κurt, Rape me. Πόσο με εκφράζει η οργή, ο θυμός που συμπυκνώνονται σ'αυτό το τραγούδι-ξέσπασμα!
Rape me my friend
Do it and do it again
Ναι! Βιάστε μας κι άλλο! Ξανά και ξανά
Πάρτε ό,τι αγνό και καλό μας έχει απομείνει
Αυτή είναι φαίνεται η τελετουργία για να μπούμε στον ενήλικο κόσμο σας...
Βιάστε μας, κακοποιείστε μας όσο θέλετε! Αχρηστέψτε μας!
Δεν είμαστε άλλωστε οι μόνοι
Rape us! Do it and do it again!
Waste us!
Εκτιμούμε το ενδιαφέρον σας
You're gonna stink and burn

memo

13/01 01:17

τελικά το κόκκινο ξεραμένο ποτάμι στα χέρια μου δεν ήταν μελάνι
άλλη μια δειλή αποτυχημένη προσπάθεια
άλλο ένα ανολοκλήρωτο τέλος

στην τελεολογία του Αρ. θα μπορούσε ο θάνατος να αποτελέσει τέλος;
ή μήπως αρχή;
θα μπορούσε ο σκοπός ύπαρξης ενός όντος να είναι ο θάνατος;το σταμάτημα της ύπαρξης;

να ήρθε δηλαδή στον κόσμο για να πεθανει;
για να νιώσει τελοσπάντων το θανατηφόρο και το τρωτό της ύπαρξής του, να την καταννοήσει και να ολοκληρωθεί μέσα από αυτό;

(ποτέ δεν σου άρεζε που σκεφτόμουν τόσο πολύ, που ανέλυα τα παντα)

κι αφού εγω ένιωσα τη θανατηφόρο ένωση, την ιερή στιγμή της Γνώσης, το χάσιμο ανάμεσα στα μάτια και τα χείλη σου
γιατί είμαι ακόμα εδώ;
γιατί δεν με πονά το γδάρσιμο στις τρύπημενες απο σύριγγες φλέβες
όσο ο αποχωρισμός απο την Κοινωνία μου μαζί σου;
γιατί νιώθω γαμωτο τόσο κενή και άδεια; γιατί είμαι ακόμα ζωντανή;

και τι είναι το σκοτάδι αυτό που με περικυκλώνει;
τι ειν...

memo

13/01 01:03

Μην ρωτήσεις τι κάνω εδώ. Περπατούσα, μετά ζαλίστηκα, μετά δεν θυμάμαι. Ξύπνησα με ξεραμένο μελάνι στα χέρια και ένα σφίξιμο στο στομάχι
Εγραφα μια σημείωση, αλλά τη ρούφηξε το μελάνι. Τα γράμματα παρασύρθηκαν από το κόκκινο υγρό ποτάμι για να φτάσουν απ'το άσπρο χαρτί στο ματωμένο χέρι μου
δεν θυμάμαι τι σου λεγα
ξέρεις, κάθε φορά που μπαίνω στο σώμα αυτό...
πόνος ακαταμάχητος, ακατάπαυστος, διηνεκής
και μετά περισσότερος πόνος
και μετά πάλι όχι πόνος
όχι μνήμη, όχι αισθήσεις, όχι σκέψη
όχι σώμα
κάθε φορά ένα αλλο εγω στο σώμα αυτό
ένα αλλο ένστικτο

πες μου μόνο πως είσαι καλά

δωμάτιο σφραγισμένο

φως που αχνοφέγγει από μια χαραμάδα
φεγγάρι τρεμάμενο απ'τις σκιές τ'ανέμου
στην αγκαλιά ενός νεκρού
κερί που λιώνει και σβήνεται
στο έρεβος μέσα μου
σκοτεινά μονοπάτια του μυαλού με βασανίζουν
παγιδευμένη στο ασυνείδητο
αρνούμαι να ξυπνήσω
για να μείνω στο σκοτάδι
που, σκιερό και κρύο, με θολώνει

homo inepte, quin taces?

Λέξεις κενές. Μαραμένες, βάναυσα στερημένες από κάθε νόημα. Μιλάς, μιλάς, μιλάς... Μα δεν ακούγεσαι, τα γράμματα, φωνήεντα, σύμφωνα, φθόγγοι, δίφθογγοι στη σειρά παραταγμένα μα... κανένας ήχος, καμία έκφραση. Σαν να σε κοιτώ να ανοιγοκλείνεις το στόμα, χωρίς όμως να καταλαβαίνω αν μιλάς -και αν ναι- τι λες. Από τις κινήσεις του στόματος πιάνω καμιά λέξη και τότε εκπλήσσομαι και απογοητεύομαι βαθιά: Μιλάς για αγάπη και για μίσος, για ζωή και θάνατο και το πρόσωπό σου δεν αλλάζει έκφραση. Το πρόσωπό σου δεν φωτίζεται όταν μιλάς για επανάσταση ούτε και η καρδιά σου δε χτυπά πιο δυνατά όταν μιλάς για τους νεκρούς του πολέμου.
Οι λέξεις σου, τα λόγια σου έχουν χάσει το συναίσθημα, έχουν βαλσαμωθεί σε τυποποιημένες δομές και φόρμες. Κι ας σε χειροκροτούν, κι ας σε παινεύουν: Δεν λες τίποτε! Μεγαλόστομες, πολλά υποσχόμενες εκφράσεις, χωρίς τον ανθό της προσδοκίας, που δε σημαίνουν τίποτε, δεν ταρακουνούν καμία ψυχή. Σίγουρα, "κανένας στίχος σήμερα δεν κινητοποιεί τις μάζες", αλλά είναι λυπηρό τα λόγια σου να μην μπορούν να αγγίξουν ούτε μια ψυχή.
Επιτέλους πια! Ανόητε άνθρωπε, γιατί δεν σωπαίνεις;

Funeral of hearts

Βαριά, ψυχοπλακωτική η ατμόσφαιρα, ατμόσφαιρα θανάτου... Θρήνοι, κλάματα, οδυρμοί. Και εσύ εκεί να προσπαθείς να συγκρατηθείς, να μην ενδίδεις στο κλάμα. Ίσως γιατί τα δάκρυα θα σήμαιναν αποδοχή του θανάτου, αναγνώριση της ήττας. Κι ο παππούς σου να φωνάζει:"Να, τώρα θα σηκωθεί. Τώρα θα σηκωθεί το παλικάρι μου..." Με τόνο ικετευτικό, παρακλητικό, τα χέρια σε στάση προσευχής, μα με μάτια που είχαν ήδη υποκύψει στη βεβαιότητα των πραγμάτων, μη αφήνοντας περιθώρια στο θαύμα.

Μοιρολόγια, σπαραγμοί μητρικής απόγνωσης σου τρυπούσαν τ'αυτιά, σου ξέσκιζαν την καρδιά. Δεν ήθελες όμως να κλάψεις. Χώθηκες στο δωμάτιο, λες και η απόσταση μερικών μέτρων κι ένας τοίχος θα σου προσέφεραν ανακούφιση, θα σε απομάκρυναν από το αίσθημα θανάτου που σε περιτύλιγε, σε πολιορκούσε από μέσα κι από έξω.

Και τότε, για πρώτη φορά -θαρρώ- στα 17 χρόνια που σε ξέρω, άκουσα τον ήχο των λυγμών σου, το ασθατικό σου κλάμα. Είχες χωθεί στην αγκαλιά του φύλακα-άγγελού σου και παραδοθηκες στη θλιψη σου. Σαν μωρό κουτάβι είχες σκύψει ευλαβικά και γραπώθηκες πάνω της. Χάιδευες τα σπλάχνα της, που κάποτε θα δώσουν ζωή και θα αποκαταστήσουν την τωρινή έλλειψή της, σαν να παρακαλούσες να δίναν τώρα πνοή στο νεκρό του σώμα. Και αυτή το κατάλαβε, αλλά δεν μπόρεσε να κάνει τίποτε. Μόνο να σταθεί πλάι σου και να σε προστατέψει από τον θάνατο, όχι όμως και να τον ακυρώσει.

"Αύριο θα συνεχίσω τη ζωή μου μ'ένα άτομο λιγότερο", δήλωσες με πικρία και πόνο. Διαισθανόσουν ότι από αύριο όλα θα έπερναν διαφορετική τροπή και η ζωή σου θα είχε απολέσει οριστικά ένα κομμάτι από την ζωηρότητα και ζωντάνεια της, θα ήταν λίγο πιο νεκρή, λίγο πιο άτονη, λίγο πιο βουβή.
Και αυτό που σε φόβιζε περισσότερο δεν ήταν η ταφή του νεκρού σώματος του πατέρα που αγάπησες, αλλά η ταφή μαζί της και της ζωντανής ψυχής του, της ανάμνησής του, της καρδιάς του που ακόμη άκουγες να χτυπά μέσα σου...

Θάλασσα δίχως νερό

Στο γεμάτο λεωφορείο, στους γεμάτους ζωή δρόμους
Στη μοναχική γωνιά του σπιτιού μου, στο άψυχο κορμί μου
Εσύ
Η ανάσα σου, η μυρωδιά σου
Μια γεύση από εσένα
Ο αέρας, οι σκιές, τα τυχαία αγγίγματα των περαστικών
Μια γέυση αλμύρας, ναι, και φωτιάς
Μια γεύση μουσικής και αμμουδιάς

Η τρικυμία γύρω από τις αναμνήσεις
Η θύελλα μέσα στη μουσική
Οι σπασμοί στο σώμα μου

Ξέχασα
ή ξέχασες;

Θέλω να θυμηθώ
Θέλω να ζήσω

Στη θάλασσα να πνιγώ
και απ΄το νερό της ν'αναπνεύσω

Μα η θάλασσα έσβησε
Και σβήνω τώρα και γω μαζί της
Η αλμύρα με καίει

Ο απόηχος μιας μελωδίας που χάθηκε στ'ακρογιάλι

Πόση ιδεολογία χωράει... στα πανό;

Το πανό:
"Από την Κανελλοπούλου, Μιχάλης Καλτεζάς
και τώρα Γρηγορόπουλος...
Αυτή είναι η ΕΛ.ΑΣ (ΕΛΛΑΣ;;)"

3 σειρές- 2 προτάσεις, ημιτελείς- 1 ιδέα, ενιαία, δυνατή, αστείρευτη, πηγαία

Μαζεύτηκαν τα παιδιά γύρω από το άσπρο ακόμη πανό κι ο Γιώργος, που ήξερε από αυτά, να σχεδιάζει με συγκίνηση ψυχής μια ιδέα, μια επανάσταση.
Ξαφνικά, ένιωσα κι εμένα να με συνεπαίρνει η ιερότητα της στιγμής, σαν να άκουγα αμυδρά τους ψίθυρους της ιδέας αυτής. Αλλά ευθύς αμέσως η φωνή χάθηκε-κοιτάζοντας γύρω μου η μαγεία του συναισθήματος χάθηκε, η "επανάστασή" μου έχασε κάθε νόημα...
Πρόσωπα αδιάφορα, γερασμένα. Πρόσωπα 17-χρονων κι όμως σε μένα φαίνονταν τόσο γερασμένα, χωρίς βούληση, χωρίς σκέψη, χωρίς ελπίδα, χωρίς έκφραση... Μια απάθεια κι αδιαφορία, μια κούραση και παραίτηση παράταιρη κι απροσδιόριστη. Λες και κουβαλούσαν οι ίδιοι τα βάρη των προηγούμενων γενιών. Λες και το δικό τους αίμα χύθηκε στο Πολυτεχνείο ή αυτοί που χάθηκαν στις πορείες και τους αγώνες ήταν δικά τους αδέρφια. Πρόσωπα απογοητευμένα από μια ζωή που ακόμη δεν μπήκαν στον κόπο να ζήσουν, απρόθυμα να αντιδράσουν, να διεκδικήσουν, να φωνάξουν, ...να ζήσουν!
Αυτό δεν είναι η επανάσταση, όχι τουλάχιστον η δική μου επανάσταση. Γι'αυτό και δεν μπορώ παρά να μη συμμετέχω σ'αυτές τις φαρισα'ι΄στικές εκδηλώσεις, τα κακέκτυπα που προσβάλλουν την ιδεολογία που χυδαία θέλουν να μιμηθούν. Γιατί πίσω από αυτά δεν κρύβεται καμία ανησυχία, καμιά αμφισβήτηση, τίποτε το αντι-συμβατικό, μόνο μια ακόμη ευκαιρία να χάσεις μάθημα, να πας για καφέ, να κάνεις ό,τι τελοσπάντων περιλαμβάνει η συμβατική σου καθημερινότητα, αφού βέβαια φωνάξεις μηχανικά κανά δυο συνθηματάκια, βρίσεις το μπατσικό- όχι τίποτε άλλο, αλλά να μωρέ, να λες κι εσύ ότι έτσι τίμησες τη μέρα!!

Ανάγκη... επικοινωνίας

Όταν το κάθετί γύρω σου ερεθίζει μέσα σου αισθήματα καταστροφής
Όταν σε ενοχλεί το παραμικρό
Όταν θυμώνεις με το παραμικρό

Όταν πιστεύεις ότι πολλοί έχουν νιώσει όπως εσύ, αλλά κανείς δεν μπορεί να σε καταλάβει
Όταν πιστεύεις πως θα μπορούσες να τους καταλάβεις, αλλά ποτέ πραγματικά δεν θέλησες

Όταν θέλεις να τρέξεις, αλλά οι τάσεις φυγής σου σε κρατούν
Όταν θέλεις να πετάξεις, αλλά σέρνεσαι
Όταν θέλεις να σηκωθείς, αλλά πέφτεις

Όταν έχεις ένα σπίτι να γυρίσεις, αλλά θα προτιμούσες να μην είχες ποτέ,
να μην σου ανήκε τίποτε, να μην ανήκες σε κανέναν
Γιατί η τόση αγάπη σου προκαλεί ασφυξία κι ανασφάλεια κι ενοχή
Γιατί αυτός ο εγωισμός σε εξοργίζει,
ο δικός τους και ο δικός σου.
Γιατί τα τόσα νεύρα σε φθείρουν, σε διαλύουν

Όταν έχεις μια ζωή να ζήσεις, αλλά δεν τη θέλεις,
την χαραμίζεις, την πετάς
Γιατί δεν σου αρέσει
Γιατί σου τη σπάει, σε ενοχλεί
Γιατί σε πονάει, σε απογοητεύτει, σε σαπίζει

Όταν θες να αρέσεις στους άλλους, αλλά δεν αρέσεις ούτε στον ίδιο σου τον εαυτό
Όταν θες οι άλλοι να μπαίνουν στον κόπο να σε κοιτάξουν "με της ψυχής το βλέμμα",
αλλά εσύ δεν μπαίνεις καν στον κόπο να κοιτάξεις τον εαυτό σου στον καθρέπτη

Γιατί φοβάσαι, γιατί ντρέπεσαι, γιατί πονάς, γιατί θυμώνεις
Γιατί φοβάσαι
Γιατί φοβάσαι ότι τίποτε δεν θα δεις
Ένα κενό, ένα τίποτε
Το άδειασμά σου
Το ξεπούλημα μιας ζωής που δεν έζησες
Ο ψίθυρος που δεν άκουσες
Η σκιά που δεν έφτασες
Το φιλί που δεν έδωσες
Η καρδιά που δεν άγγιξες

Η ψυχή που βίασες
Το τέρας που έγινες
Ή που οι άλλοι σε έκαναν;
Το τριαντάφυλλο που δεν μύρισες
Το στήθος που δεν άγγιξες
Το αίμα που άφησες πίσω

Γιατί φοβάσαι το πτώμα που θα αντικρύσεις, το σάπιο, το σκουληκιασμένο και βρώμικο πτώμα σου,
χειρότερο και από το ίδιο το νιχίλ
Γιατί είναι όλα μαζί
Όλα τα λάθη και οι αλήθειες σου
Όλη σου η ζωή η μίζερη
Είναι εσύ
Τότε...
Σε ποιον να μιλήσεις