memo

13/01 01:17

τελικά το κόκκινο ξεραμένο ποτάμι στα χέρια μου δεν ήταν μελάνι
άλλη μια δειλή αποτυχημένη προσπάθεια
άλλο ένα ανολοκλήρωτο τέλος

στην τελεολογία του Αρ. θα μπορούσε ο θάνατος να αποτελέσει τέλος;
ή μήπως αρχή;
θα μπορούσε ο σκοπός ύπαρξης ενός όντος να είναι ο θάνατος;το σταμάτημα της ύπαρξης;

να ήρθε δηλαδή στον κόσμο για να πεθανει;
για να νιώσει τελοσπάντων το θανατηφόρο και το τρωτό της ύπαρξής του, να την καταννοήσει και να ολοκληρωθεί μέσα από αυτό;

(ποτέ δεν σου άρεζε που σκεφτόμουν τόσο πολύ, που ανέλυα τα παντα)

κι αφού εγω ένιωσα τη θανατηφόρο ένωση, την ιερή στιγμή της Γνώσης, το χάσιμο ανάμεσα στα μάτια και τα χείλη σου
γιατί είμαι ακόμα εδώ;
γιατί δεν με πονά το γδάρσιμο στις τρύπημενες απο σύριγγες φλέβες
όσο ο αποχωρισμός απο την Κοινωνία μου μαζί σου;
γιατί νιώθω γαμωτο τόσο κενή και άδεια; γιατί είμαι ακόμα ζωντανή;

και τι είναι το σκοτάδι αυτό που με περικυκλώνει;
τι ειν...

memo

13/01 01:03

Μην ρωτήσεις τι κάνω εδώ. Περπατούσα, μετά ζαλίστηκα, μετά δεν θυμάμαι. Ξύπνησα με ξεραμένο μελάνι στα χέρια και ένα σφίξιμο στο στομάχι
Εγραφα μια σημείωση, αλλά τη ρούφηξε το μελάνι. Τα γράμματα παρασύρθηκαν από το κόκκινο υγρό ποτάμι για να φτάσουν απ'το άσπρο χαρτί στο ματωμένο χέρι μου
δεν θυμάμαι τι σου λεγα
ξέρεις, κάθε φορά που μπαίνω στο σώμα αυτό...
πόνος ακαταμάχητος, ακατάπαυστος, διηνεκής
και μετά περισσότερος πόνος
και μετά πάλι όχι πόνος
όχι μνήμη, όχι αισθήσεις, όχι σκέψη
όχι σώμα
κάθε φορά ένα αλλο εγω στο σώμα αυτό
ένα αλλο ένστικτο

πες μου μόνο πως είσαι καλά